Prolog.

 ~Dwa lata temu.~

 - Nessy, przywitaj Luke'a - psycholożka uchyliła delikatnie drzwi, w progu których stanął chłopak. 

 - Hej - blondyn podszedł do mnie i wyciągnął dłoń w geście przywitania. 

 - Cześć - burknęłam cicho pod nosem lekko speszona. Nie podałam chłopakowi ręki tylko usiadłam z obojętną miną na krześle. 

Elena, - gdyż tak na imię miała psycholog, z którą od ponad miesiąca, dwa razy w tygodniu spotykam się aby rozmawiać o własnych problemach – urażona moją postawą wobec nieznajomego chłopaka, skrzywiła się. Jak sądzę chciała mnie skrytykować. Niestety nie jej zadaniem jest ocenianie mojego zachowania wobec rówieśników. Mam szesnaście lat, nie dziesięć i dobrze wiem co robię. 

- Nessy... - zaczęła powoli odgarniając pasmo włosów za ucho. – Przyprowadziłam Luke'a, bo chciałam abyś zaprzyjaźniła się wreszcie z kimś w twoim wieku. Z tego co słyszałam od twojej ciotki nie masz zbyt wielu znajomych, a kontakt z ludźmi będzie Ci teraz bardzo potrzebny.

To frustrujące, że wszyscy inni wiedzą co jest dla mnie najlepsze i czego potrzebuję. Sama potrafię o siebie zadbać i nie mam zamiaru poznawać nikogo. Prawda jest taka, że nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć i mi pomóc. A w zupełności nie jakiś przypadkowy chłopak, którego największym problemem jest dylemat między kolorem iPhona.

 - Luke jest chory... - kontynuowała zerkając raz na mnie, raz na blondyna. - Chory na raka - na jej twarzy malował się smutek. – Chcę żebyś z nim porozmawiała, on tak jak ty potrzebuje kontaktu z innymi.

  Przyjaźń z Lukiem, w zasadzie  kilkudniowa, była najfajniejszą rzeczą (o ile można to nazwać rzeczą), która spotkała mnie od wielu miesięcy. Zapomniałam o problemach, które dotyczyły mnie i zaczęłam zauważać, że są na świecie ludzie, którzy mają o wiele gorzej. Luke mając zaledwie szesnaście lat żył ze świadomością, że niedługo umrze. Do tej pory, gdyby ktoś zwiastował moją śmierć, to prawdopodobnie miałabym to gdzieś. Ba! Cieszyło by mnie to, że umrę naturalnie i nie muszę, kolejny raz, odbierać sobie życia. Teraz w ogóle tak nie myślę. 

Tak, miałam próbę samobójczą. Niejedną. W wieku szesnastu lat, niejednokrotnie, próbowałam się zabić.
  Kilka lat temu straciłam dwie najważniejsze osoby w moim życiu. Straciłam własnych rodziców. Bolało? Uznam to za pytanie retoryczne. 

Ludzie bywają mówić, że ważni ludzie pozostaną w naszym życiu na zawsze. Nawet jeśli coś nas rozdzieli, los i tak sprawi, że pewnego dnia znów się spotkamy.
  Pomyśleć, że po tylu latach niepamięci wszystko, tak nagle, wróci?! Powróciły wspomnienia, wspólnie spędzone chwile, spojrzenia... i coś jeszcze. 

Wszystko zaczęło się od powrotu do Sydney... 

________________________________________________

Okay, prolog już za nami. Mam nadzieję, że się spodobał gdyż długo nad nim siedziałam. Jeśli macie jakieś zastrzeżenia, cokolwiek, piszcie w komentarzach. ♥

Rozdziały pojawiać się będą raz ew. dwa razy w tygodniu. Teraz jest okres świąteczny więc możecie spodziewać się kilku rozdziałów w tygodniu :) Niestety tylko do 7 stycznia :( 

Jednak aby cokolwiek się tutaj znalazło muszę widzieć, że pisanie tego fanfica ma jakikolwiek sens, dlatego pobawię się w żebraka komentarzy. Komentujcie, komentujcie, komentujcie miśki ♥

Jak na razie blog wygląda jak wygląda. No nie powiem, szablon jest śliczny, ale kompletnie nie pasuje do tematyki bloga. Spokojnie, spokojnie właśnie wysyłam zamówienie u pewnej, dobrej szabloniarki znanej m.in. z szablonu do Dredful, a mianowicie remindmelove. Liczę na to, że wysłucha mych próśb i spełni moje oczekiwania, a niestety bywam osóbką wybredną i marudną C: Jeśli to czytasz wiedz, że liczę na ciebie ♥

Tak na zakończenie chciałabym życzyć wam wszystkim wesołych, radosnych świąt. Niech mikołaj przyniesie wam to, co zapragniecie ♥ Szczęścia, radości, miłości i aby świąteczne jedzonko poszło w cycki :3

Buziaczki skarby. 

ily x